معنی آمل سه - جستجوی لغت در جدول جو

آملج. نام درختی هندی که ثمرۀ آن را نیز آمله گویند. طعم آن ترش و عفص و نازک چون آلوگوجه ببزرگی گردکانی و خردتر درخت آن ببالای گردکان. برگ آن ریزه و انبوه از دو سوی شاخ بقدر شبری رسته گاهی بدو شاخه و گاهی بسه شاخه و چوب آن از چنار سختتر بود: و اندر میان رامیان و جالهندر (هندوستان) پنج روزه راه است و همه راه درختان هلیله و بلیله و آمله و داروهاست که بهمه جهان ببرند. (حدودالعالم).
پای ز گل برکشی بطاعت به زآنک
روی بشوئی همی به آمله و گل.
ناصرخسرو.
چون نشوئی دل بدانش همچنانک
موی را شوئی به آب آمله ؟
ناصرخسرو.
- آملۀ پرورده، آملۀ مربّابشکر یا عسل.
- شیرآمله، عبارت از آملۀمالیدۀ منقی از دانه است که چند بار در شیر تر نهند و سپس شسته و خشک کنند تا قوت آن کم و صالح برای استعمال شود

لغت نامه دهخدا

آمله

(مِ لَ)

تأنیث آمل

لغت نامه دهخدا

آلوسه

(سَ)

نام شهری بناحیۀ نزدیک فرات، و آن را الوس و الوسه نیز گویند

لغت نامه دهخدا

طملسه

(حَ)

رنج دیدن در سعی، نرمی کردن، پنهان شدن در چیزی، کینه داشتن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

املیسه

(اِ سَ)

دشت خشک بی گیاه. املیس. (از منتهی الارب). رجوع به املیس شود

لغت نامه دهخدا

ملاسه

(مَلْ لا سَ)

مالۀ زمین. (مهذب الاسماء). ماله که زمین را هموار کنند به وی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). ابزاری که زمین را با آن هموار کنند و در اساس گوید: چوبی است که زمین را با آن نرم و هموار کنند. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ملوسه

(عَ)

تابانی و نرمی. ضد خشونت. ملاسه. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). و رجوع به ملاسه شود

لغت نامه دهخدا

مملسه

(مِ لَ سَ)

ماله. (دهار). مالۀ برزگر. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

آمله

نباتی است میان شجر و گیاه که برگش چون مورد و میوه اش باندازه بار سرو است. ابتدا سبزاست و چون برسد سیاه و نرم گردد. چوب آن سخت و اندرون آن سپید و زرد مایل بسرخی و ریشه هایش باریک است و در طب مورد استعمال دارد صفیراء

فرهنگ لغت هوشیار